هرچند نمیدانمخواب هایت را با که شریک میشویاما هنوزشـریک تمام بیخوابی های من تـویی . . .
راه كه می رومــــــــ مدامــــــــ بر می گردمـــــــــ پشت سرم را نگاه می كنمــــــــــ دیوانه نیستمــــــــ خنجـــــــر از پشتــــــ خورده امــــــ
چشم های تو قهوه ی ترک است ! ابروانت هوای کردستان! خنده هایت کلوچه ی فومن! گریه های تو چای لاهیجان! ساحل انزلی ست چشمانت... موج ها آبروت را بردند... تن داغ تو ماسه ی دریاست... توی گرمای ظهر تابستان. ای درخت مبارک نارنج... تو ...
نیستی ببینی بعد رفتنت...پشت این عینک آفتابی هوا بد جوری بارونیه...
تنها بهانه ام برای روز های زرد و خیس نگاه خدا و دست های تو بود! جا مانده ام : میان دست های خدا و نگاهت که دیگر نیست
بـــــــاد آورده را بــــــــــــاد می برد قبول! اما تویى ك بــــــا پاهاى خودت امده بودى... چرا؟!!
تنهایی اَمـ را کسی شریکــ نیستــــ مطمــــ ـئن بــــ ـآش دستِ احتیآج به سمتــــــِـ تـُـ که هیچــ ـ به سمتــــــِـ خود همــ درآز نخواهمــ کرد شآید کــِ تنهایی اَمـ از این همه تنهایی دِق کنــــد
اینا که تو خیابون راه میرن و... یهو با خودشون میخندن....آدمایی ان که با خاطره هاشون زنده ان...دیوونه نیستن فقط یکم خسته ان...