♥●• عشـــق فانتــــزی سامان •●♥

عــــادت کـرده ام

تنهـــا توی کافـــه ای بنشینم

از پشت پنجـــره آدم ها را ببینم

قهـــوه ای تلخ بنوشـــم

و تا خـــانه

پیــــاده با نبودنت

راه بــــروم...!

لبخند که میزنی …

پر میشوم از بهانه های خواستنت

پر میشوم از طنین خوش صدای نفسهایت

و زمزمه های در گوشی !

دیگر قهوه تـُـرک دم نمی کنم

رنگ چشم های توست!

سیگــــار روشن نمی کنم

طعم لب های توست!

آتش بـپا نمی کنم

تصویر نگاه های توست!

من به قهوه،سیگـــار،آتش معتادم!

نمی توان تو را ترک کرد…

اگر روزی …

محبت کردی بی منت ! لذت بردی بی گناه ! بخشیدی بدون شرط…

بدان آن روز واقعاً زندگی کرده ای

زندگی مثل آب توی لیوان ترک خورده میمونه .
بخوری ، تموم میشه . . .
نخوری ، حروم میشه !
پس از زندگیت لذت ببر چون در هر صورت تموم میشه !

بعضی وقتا سکوت میکنی

چون اینقدر رنجیدی که نمیخوای حرفی بزنی…

بعضی وقتا سکوت میکنی

چون واقعا” حرفی واسه گفتن نداری…

گاه سکوت یه اعتراض …

گاهی هم انتظار…

اما بیشتر وقتا سکوت واسه اینه که

هیچ کلمه ای نمیتونه

غمی که تو وجودت داری توصیف کنه!

دیگر قهوه تـُـرک دم نمی کنم

رنگ چشم های توست!

سیگــــار روشن نمی کنم

طعم لب های توست!

آتش بـپا نمی کنم

تصویر نگاه های توست!

من به قهوه،سیگـــار،آتش معتادم!

نمی توان تو را ترک کرد…

.
غربت دیرینه ام را با تو قسمت می کنم
تا ابد با درد و رنج خویش خلوت می کنم
رفتی و با رفتنت کاخ دلم ویرانه شد
من در این ویرانه ها احساس غربت می کنم . . .