اسيرم اسيرم به تا گيسوى خرابم خراب دوچشم جادويى دارم دلى که از غمش خونه ضربان قلبم پريشونه
ﯾﮏ ﺷﺐ ﺩﻟﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﻠﺦ ﺧﻮﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺟﻨﻮﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﭘﺲ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﻗﻠﺐ ﻣﺮﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻧﮑﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﯾﮏ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﯼ ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ﺳﺮﺩ ﻗﺮﻭﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﺑﻐﺾ ﻭ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﺯ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻄﯽ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺑﺨﺖ ﻧﮕﻮﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﻝ ﮔﻨﮓ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﺭﻫﺎ ﺷﻮﻡ ﺑﺎﻧﮕﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺧﻮﺍﺏ ﺳﮑﻮﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭘﺎﺱ ﺣﺮﻣﺖ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﺮﻫﻢ ﺑﻪ ﺯﺧﻢ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﮔﻮﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺣﺼﺎﺭ ﺣﺴﺮﺕ ﺭﻓﺘﻦ ﮔﺬﺭ ﮐﻨﻢ ﺭﻧﺠﯽ ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﮐﻮﭺ ﮐﻨﻮﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺳﯿﺮ ﺁﻥ ﻣﻦ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﭼﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﺮﻭﻧﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ
ﺷﺐ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﻜﻮﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﻓﻐﺎﻥ ﻭ ﻏﻢ ﺍﺷﻚ ﻭ ﺁﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺷﺐ ﻭ ﺧﻠﻮﺕ ﻭ ﺑﻐﺾ ﻧﺸﻜﻔﺘﻪﺍﻡ ﺷﺐ ﻭ ﻣﺜﻨﻮﻱﻫﺎﻱ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪﺍﻡ ﺷﺐ ﻭ ﻧﺎﻟﻪﻫﺎﻱ ﻧﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﮔﻠﻮ ﺷﺐ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﮔﻠﻮ ﻣﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﺧﺒﺮ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺩﺭﺩ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺁﺗﺶ ﺯﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﻝ ﺳﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ ﺑﺸﻜﻔﺪ ﺑﻐﺾ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﻦ ﻛﻪ ﮔﻞ ﺳﺮﺯﻧﺪ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﻣﻦ
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺷﺮﻣﺴﺎﺭﺍﻥ ﺭﻭﻱ ﺗﻮﺍﻡ ﺯ ﺩُﺭﺩﻱ ﻛﺸﺎﻥ ﺳﺒﻮﻱ ﺗﻮﺍﻡ ﻏﺮﻭﺭﻡ ﻧﻤﻲﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻭ ﺳﺮ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﺒﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﻏﺮﻭﺭﻡ ﻧﻤﻲﺩﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﭼﻨﺎﻥ ﻧﺎﻟﻪﻫﺎﻱ ﺟﮕﺮﺳﻮﺯ ﺭﺍ ﻏﺮﻭﺭﻡ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﺸﻖ ﭘﻞ ﻣﺤﻜﻤﻲ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻧﻪ، ﺍﻳﻦ ﺩﻝ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﻧﺒﻮﺩ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪﻥ، ﺩﻝ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﺟﻨﻮﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﻥ ﺁﻣﺪﻡ ﺍﺯ ﺁﻥﺟﺎ ﻛﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺪﺍ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭ ﺁﻏﺎﺯ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺪﺍ ﻫﻼ، ﺩﻳﻦﻓﺮﻭﺷﺎﻥ ﺩﻧﻴﺎﭘﺮﺳﺖ ! ﺳﻜﻮﺕ ﺷﻤﺎ ﭘﺸﺖ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﻜﺴﺖ ﭼﺮﺍ ﺭﻩ ﻧﺒﺴﺘﻴﺪ ﺑﺮ ﺩﺷﻨﻪﻫﺎ؟ ﻧﺪﺍﺩﻳﺪ ﺁﺑﻲ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺗﺸﻨﻪﻫﺎ ﻧﺮﻓﺘﻴﺪ ﮔﺎﻣﻲ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﻧﺒﺮﺩﻳﺪ ﺭﺍﻫﻲ ﺑﻪ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻋﺸﻖ ﺍﮔﺮ ﺩﺍﻍ ﺩﻳﻦ ﺑﺮ ﺟﺒﻴﻦ ﻣﻲﺯﻧﻴﺪ ﭼﺮﺍ ﺩﺷﻨﻪ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺩﻳﻦ ﻣﻲﺯﻧﻴﺪ؟ ﺧﻤﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﻲﺯﻧﻴﺪ ﺯﺑﻮﻧﻴﺪ ﻭ ﺯﺧﻢ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻲﺯﻧﻴﺪ ﻛﻨﻮﻥ ﺻﺒﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻍﻫﺎ ﻛﻪ ﭘﺮ ﮔﻞ ﺷﻮﺩ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎ، ﺑﺎﻍﻫﺎ
ﺍﻩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍﮐﺎﺵ ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﻣﺸﺐ ﺍﯾﻨﭽﻨﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ ﻣﯿﻨﻮﺷﺘﻢ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﻓﺴﻮﺱ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺕ ﺧﺎﮐﯽ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﻥ ﻟﯿﺎﻗﺖ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﻤﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺍﺳﻤﺎﻧﯽ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ
مرا به حالِ خودم نه! به حالِ خودت،با خیالِ خودتتنهایم بگذار.میخواهم مدّتی نه فقط برایِ خودم،برای هردویمان زندگی کنم...
سیگارشو روشن کردتو چشام زل زد و گفت:فراموش کردنت مثلِ این میمونه به ادم بگی نفس نکش!میتونی نفس نکشیو زنده باشی؟منم نمیتونم فراموشت کنم.اگه به یادت نباشم،میمیرم...
میدانی دلبر؛همه ما بیمارشده ایم..مبتلا به بلایِ "رفتن"...همین مرضِ "رضایت به رفتن"...گویی فراموش کرده ایم، هنگامیکه مشقِ عشق مینوشتیم،صحبت از "ماندن" بود...اینکه "خودمان بمانیم"وخودمان بسازیمراهی را که پر باشداز تبسم خدا وتمنای عشق...راهی که تهی گردد از منت، منیّت،دروغ و ریا...آری دلبرم،به سراغ عشق که رفتی،باید پر باشی..پر از "ماندن"...
دسته بندی های وبلاگ
ارسال مطلب به ایمیل
مشاهده پروفایل
علامت گذاری به عنوان خوانده شده