فاطمه محمدی‌نژاد: چتربازی دست‌از جان شسته در تلاش است تا رکورد 50 ساله بلندترین پرش را جا‌به‌جا کند و نخستین فردی باشد که در یک پرش آزاد با سرعت مافوق صوت سقوط می‌کند. این حرکت خارق‌العاده می‌تواند به مهندسین برای طراحی سیستم‌های فرار در پروازهای فضایی کمک کند.
در 16 آگوست سال 1960 / 25 مرداد 1339، جان کیتینگر، کاپیتان نیروی هوایی آمریکا با پریدن از ارتفاع 31,333 متری از یک بالون تاریخ‌ساز شد. وی لحظه پرش را چنین توصیف کرد: «من ایستادم، دعا کردم و پریدم.»
به گزارش نیوساینتیست، از آن زمان تاکنون بسیاری تلاش کرده‌اند که این رکورد را بشکنند، اما هیچ‌کدام موفق نشده‌اند. نیک پیانتانیدا از نیوجرسی هنگام تمرین این پرواز در سال 1965 / 1344 خود را به کشتن داد. اما حالا، فلیکس باومگارتنر، چترباز اتریشی که موفق شد در سال 2003 / 1382، برای اولین بار عرض کانال انگلیس را با کمک چتر بپیماید، اعلام کرده با کمک کیتینگر و حمایت شرکت تولیدکننده نوشیدنی Red Bull، تمام تلاش خود را برای شکستن این رکورد 50 ساله به کار خواهد بست.
باومگارتنر به‌وسیله یک بالون هلیومی به ارتفاع 36,575 متری برده خواهد شد. پس از حدود سه ساعت معلق بودن، او درب‌های اتاقک فشرده یک تنی را گشوده و به پایین می‌پرد و رکورد بلندترین چتربازی را به همراه سریع‌ترین و طولانی‌ترین سقوط آزاد خواهد شکست.
موج ضربه
اما باومگارتنر با خطرات زیادی روبروست. وی باید پس از 35 ثانیه بعد از پریدن، سرعت صوت را بشکند و موج ضربه ناشی از این پدیده، نگرانی اصلی است. آرت تامپسون مدیر فنی این پروژه در یک جلسه توجیهی مطبوعاتی گفت: «در اوایل توسعه صنعت هوایی، تصور می‌شد دیواری وجود دارد (دیوار صوتی) که بدون متلاشی شدن نمی‌توان از آن عبور کرد. در مورد ما، وسیله از گوشت و خون است که در معرض نیروهای بسیار شدیدی قرار خواهد گرفت.»
اما جاناتان کلارک، مدیر پزشکی پروژه با اعلام اینکه پیش از این، یک خلبان از انهدام هواپیمایی که با سرعتی سه ماخ (3 برابر سرعت صوت) پرواز می‌کرد، نجات یافته است، گفت: «از نظر ما این مسئله تنها به صورت نظری ممکن نیست، بلکه کاملا ممکن است.»
اگر او بتواند تمام این دردسرها را با موفقیت پشت سر بگذارد، پس از حدود 6 دقیقه سقوط باید به ارتفاع 1520 متری برسد و چتر خود را باز کند.
ارتفاع این پرش خیلی بالاتر از 19هزار متری است که خط آرمسترانگ نامیده می‌شود، جایی که فشار هوا آن‌قدر کم است که مایعات شروع به جوش آمدن می‌کنند. تامپسون در توضیح این مسئله گفت: «اگر او ماسک صورت یا لباس خود را باز کند، مایعات بدنش شروع به بیرون پریدن می‌کنند و او به جسم جوشان غول‌پیکری تبدیل می‌شود که مایعات از چشم‌ها و دهانش بیرون می‌زنند، درست شبیه صحنه یک فیلم ترسناک و این، تنها لحظاتی پیش از مرگ است.»
لباس انعطاف‌پذیر
باومگارتنر برای محافظت از خود باید لباسی انعظاف‌پذیرتر از لباس‌های فشرده و ضدهوای مورد استفاده در سفینه‌های فضایی را به تن کند. این کار به او اجازه خواهد داد به موقعیت استانداردی برای شیرجه و کاهش سرعت برسد.
نگرانی دیگر، چرخش غیرقابل کنترل است که می‌تواند باعث بیهوشی وی شود. حسگرهایی بر روی لباس او مدام شتاب را برای علائم چرخش و ضربان قلب و موقعیت کنترل می‌کنند و داده‌ها را از طریق امواج رادیویی به تیم مستقر بر زمین ارسال می‌کند. در صورت نیاز، یک چتر مهاری برای پایدار کردن وضعیت پرواز به کار گرفته خواهد شد.
دو پرواز تمرینی در ارتفاع 20هزار و 27هزار متری انجام خواهد شد. در حال حاضر باومگارتنر برای شبیه‌سازی سقوط ، آزمایش‌های سختی را در سرمای شدید و محفظه‌های خلا و تونل‌های باد عمودی پشت سر می‌گذارد.
شرکت Red Bull هزینه این پروژه را اعلام نخواهد کرد. و با وجود اینکه گفته می‌شود این پرواز امسال در آمریکای شمالی انجام خواهد گرفت، اما هنوز تاریخ و ایستگاه دقیقی برای آن مشخص نشده است. به گفته تامپسون این تردیدها به علت تلاش برای پیدا کردن شرایط جوی مساعد برای پرواز است.
تیم تحقیقاتی استراتوس امیدوار است با اثبات اینکه یک انسان می‌تواند با چنین سرعتی سالم به زمین برسد، نشان دهد که فضانوردان نیز در صورتی‌که مجبور به بیرون پریدن از فضاپیما شوند، با سیستم مشابه جان سالم به در خواهند برد.
کیتینگر خاطرنشان کرد: «این طبیعت انسان است که بخواهد سریع‌تر و دورتر برود. ما در حال آزمایش نسل جدید لباس‌های ضد فشار هستیم.»
نظر شما