tanhaei

زنی را می شناسم من
که در یک گوشه خانه
میان شستن وپختن
درون آشپزخانه
سرود عشق میخواند
نگاهش ساده وتنهاست
صدایش خسته ومحزون
امیدش درته فرداست
زنی را می شناسم من
که میگوید پشیمان است
چرادل را بر او بسته
کجا اولایق آن است
زنی هم زیرلب گوید
گریزانم ازاین خانه
ولی از خود چنین پرسد
چه کس موهای طفلم را
پس از من میزند شانه
زنی با بار تنهایی
لباس تور می بافد
زنی در کنج تاریکی
نماز نور میخواند
زنی خو کرده با زنجیر
زنی مانوس با زندان
تمام سهم اواین است
نگاه سرد زندانبان
زنی را می شناسم من
که میمیرد زیک تحقیر
ولی آواز میخواند
که این است بازی تقدیر
زنی با فقرمی سازد
زنی با اشک میخوابد
زنی با حسرت وحیرت
گناهش را نمی داند
زنی واریس پایش را
زنی درد نهانش را
زمردم می کند مخفی
که یکباره نگویندش
چه بد بختی !چه بد بختی
زنی را می شناسم من
که شعرش بوی غم دارد
ولی می خنددوگوید
که دنیا پیچ وخم دارد
زنی را می شناسم من
که هر شب کودکانش را
به شعر وقصه میخواند
اگر چه درد جانکاهی
درون سینه اش دارد
زنی می ترسد از رفتن
که شمعی است در خانه
اگر بیرون رود از در
چه تار یک است این خانه
زنی شرمنده از کودک
کنار سفره ی خالی
که ای طفلم بخواب امشب
بخواب آری ومن
تکرار خواهم کرد
سرود لایی لالایی
زنی را می شناسم من
که با شیطان نفس خویش
هزران بار جنگیده
وچون فاتح شده آخر
به بدنامی بد کاران
تمسخر وار خندیده
زنی آواز می خواند
زنی خاموش می ماند
زنی حتی شبانگاهان
میان کوچه میماند
زنی در کار چون مرد است
به دستش تاول درد است
زبس که رنج وغم دارد
فراموشش شده دیگر
جنینی در رحم دارد
زنی دربستر مرگ است
زنی نزدیکی مرگ است
سراغش را که می گیرد؟
نمیدانم ؟!!!!!
شبی در بستری کوچک
زنی اهسته میمرد
زنی هم انتقامش را
زمردی هرزه می گیرد
زنی را می شناسم من ..............