Ramin

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را
که به ما سوا فکندی همه سایه هما را


دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین
به علی شناختم من به خدا قسم خدا را


به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند
چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را


مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ
به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را


برو ای گدای مسکین در خانه علی زن
که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را¹


به جز از علی که گوید به پسر که قاتل من
چو اسیر توست اکنون به اسیر کن مدارا


به جز از علی که آرد پسری ابوالعجایب
که علم کند به عالم شهدای کربلا را


چو به دوست عهد بندد ز میان پاکبازان
چو علی که میتواند که به سر برد وفا را


نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را


به دو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت
که زکوی او غباری به من آر توتیا را


امید آنکه شاید برسد به خاک پایت
چه پیام ها سپردم همه سوز دل صبا را


چو تویی قضای گردان به دعای مستمندان
که زجان ما بگردان ره آفت قضا را


چه زنم چو نای هر دم ز نوای شوق او دم
که لسان غیب خوش تر بنوازد این نوا را


"همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی
به پیام آشنایی بنوازد آشنا را"


ز نوای مرغ یاحق بشنو که در دل شب
غم دل بدوست گفتن چه خوشست شهریارا

شهریار